Η Ποταμιά
Η Ποταμιά, επαρχία Λευκωσίας
Βγαίνοντας από τον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας- Λεμεσού, περνώντας μέσα από την βιομηχανική περιοχή Ιδαλίου, νιώθεις ότι στην περιοχή εκείνη επικρατεί μια αίσθηση ηρεμίας. Κυκλοφορούν λιγότερα αυτοκίνητα, το τοπίο αλλάζει και ο αέρας κουβαλά την έντονη μυρωδιά από τις τριγύρω φάρμες.
Τα καλλιεργημένα χωράφια δίνουν μορφή σε κάτι παράξενους λόφους με επίπεδες κορφές που διαφαίνονται σε απόσταση. Σε κάποια απόμερα μέρη, στα σύνορα του χωριού και της νεκρής ζώνης, ξεχωρίζει και ένας λόφος σε σχήμα κώνου, δίνοντας ως σημείο αναφοράς για τα σύνορα του χωριού.
Πέρα από τους λόφους βρίσκεται η νεκρή ζώνη
Πέρα από τους λόφους βρίσκεται η νεκρή ζώνη και στη Μεσαορία, στο κέντρο των λόφων, βρίσκεται το μικτό χωριό της Ποταμιάς, νοτιά της Λευκωσίας, σε διαδρομή είκοσι λεπτών με το αυτοκίνητο.
Έζησα εκεί για 18 χρόνια και παρόλο που τώρα μένω στη Λευκωσία, ήμουν και θα είμαι πάντoτε Ποταμίτισσα.
Πάρα το γεγονός ότι η Ποταμιά θεωρείται μικτό χωριό, από τους 415 κατοίκους του χωριού υπάρχουν λιγότεροι από 50 Τουρκοκύπριοι που ζουν εκεί αυτή τη στιγμή (σύμφωνα με το την απογραφή πληθυσμού του 2001). Μερικοί εγκατέλειψαν το χωριό το 1963-1964 όταν ξέσπασαν οι ταραχές του 1963 και μερικοί το 1975 μετά τη συμφωνία ανταλλαγής πληθυσμών.
Πριν τις ταραχές, το ποσοστό των Τουρκοκυπρίων στο χωριό ήταν λίγο ψηλότερο σε σχέση με τους Ελληνοκυπρίους, δηλαδή 319 και 220 κάτοικοι αντίστοιχα, σύμφωνα με την απογραφή του 1960.
Η δική μου οικογένεια ήταν από τους λιγοστούς που παρέμειναν.
Εκείνα τα χρόνια, κάτι που πάντα με ενοχλούσε σε σχέση με το χωριό μου ήταν ότι πολύ λίγοι γνώριζαν καν την ύπαρξή του. Όλοι γνώριζαν την Πύλα (στην επαρχία της Λάρνακας άλλα υπό τη φρούρηση των Ηνωμένων Εθνών) ως το μόνο μικτό χωριό, αλλά κανείς δεν ήξερε το δικό μου. Γιατί, απορούσα;
Η μητέρα μου όμως έχει μια θεωρία για το ότι κανείς δεν γνώριζε τη Ποταμιά. Πιστεύει ότι η Ποταμιά είχε παραμείνει μυστικό επίτηδες, κατά κάποιο τρόπο, επειδή ήταν σημαντικό για τις ηγεσίες (Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων) να παραμείνει έτσι. Ο λόγος, κατά τη μητέρα μου, ήταν για να μην μάθουν οι υπόλοιποι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, ότι πάντοτε υπήρχε στην Κυπριακή Δημοκρατία ένα χωριό στο οποίο για δεκαετίες Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι ζούσαν μαζί, ένας τόπος από όπου κάποιες Τουρκοκυπριακές οικογένειες δεν έφυγαν ποτέ.