Γιατί αποφάσισα να ξαναμάθω Τουρκικά
Όταν πριν από δύο χρόνια πήρα την απόφαση να ξαναμάθω Τουρκικά, ήταν εντελώς μια εγωιστική και συναισθηματική απόφαση.
Δεν είχα πάρει αυτή την απόφαση για όλους τους άλλους, πιο πρακτικούς, λόγους οι οποίοι ωθούν πολλούς άλλους ανθρώπους να μάθουν αυτή τη συγκεκριμένη γλώσσα στην Κύπρο, ή κάποια άλλη γλώσσα. Από τους πιο συνηθισμένους λόγους για τους οποίους οι πλείστοι παίρνουν την απόφαση να μάθουν Τουρκικά στην Κύπρο, είναι για να μπορούν έπειτα να δουλέψουν ως μεταφραστές / διερμηνείς.
Επίσης, ο λόγος που πήρα αύτη την απόφαση δεν βασιζόταν καθόλου στο ότι έπρεπε να επικοινωνήσω με τους (Τουρκοκύπριους) συγγενείς μου (οι οποίο ήδη μιλούν Αγγλικά και Ελληνικά).
Ο δικός μου λόγος ήταν εγωιστικός με την έννοια ότι θέλω να έχω από ένα πόδι να πατά και στις δύο πλευρές του νησιού μας, να διεκδικήσω εκ νέου μια χαμένη ταυτότητα, και να έχω τα πάντα, αυτά που νιώθω ότι χρειάζομαι, όσον αφορά την Κυπριακή ταυτότητα που μου ταιριάζει.
Ωστόσο σύντομα διαπίστωσα, όπως έτσι είναι και η ζωή, ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ήταν όπως φαίνονταν η όπως τα φανταζόμουν. Πώς μπορούν να υπάρχουν αρνητικές επιπτώσεις με το να ξαναμάθεις μια γλώσσα; Η να το θέσω όπως το έθεσε μία φίλη μου: «Πώς μπορεί η εκμάθηση μιας γλώσσας να σε αλλάξει;»
Εμένα με άλλαξε, επειδή η γλωσσά και η ταυτότητα είναι εγγενώς και αναμφισβήτητα αλληλένδετες. Στην Κύπρο εάν είσαι Ελληνοκύπριος ομιλείς Ελληνικά και εάν είσαι Τουρκοκύπριος ομιλείς Τουρκικά και δεν υπάρχει τίποτα ενδιάμεσο, εκτός από ορισμένα άτομα από την κάθε κοινότητα τα οποία αποφασίζουν να μάθουν τη γλώσσα της άλλης κοινότητας.
Η εκμάθηση της γλώσσας με άλλαξε επειδή με ανάγκασε να αμφισβητήσω και να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο, εν τέλει, με τη δική μου ταυτότητα. Υπήρχαν ερωτήσεις που χρειαζόταν να απαντηθούν.
Με ποια κοινότητα ταυτίζομαι πιο πολύ;
Πώς με βλέπουν οι άλλοι;
Η εκμάθηση μιας νέας γλώσσας ή, όπως στη δική μου περίπτωση, το να ξαναμάθω μια γλώσσα, επιφέρει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, όπως καλά γνωρίζουν όσοι βρίσκονται στη διαδικασία εκμάθησης μιας νέας γλώσσας: ανοίγει το μυαλό και ξεκλειδώνει πόρτες στην ψυχή που και οι ίδιοι οι μαθητευόμενοι αγνοούσαν την ύπαρξή τους.
Όπως λέει και η Τούρκικη παροιμία: «Μία γλώσσα , ένας άνθρωπος – δύο γλώσσες, δύο άνθρωποι» (Bir dil bir insan, iki dil iki insan).
Ξαναμαθαίνοντας τη γλώσσα δεν είχα μόνο να μάθω την γραμματική και λεξιλόγιο, αλλά να μάθω και τον εαυτό μου. Έναν διαφορετικό εαυτό, που μου επιτρέπει να καταλαβαίνω πολύ περισσότερα σχετικά με την Τουρκοκυπριακή κοινότητα στο βορρά και κατ’ επέκταση, πολύ περισσότερα για ‘μένα.